Yolun Öğrettikleri: İçsel ve Dışsal Bir Seyahat
Bir süredir yoldayız. Yola çıkmadan haftalar önce, yolculuğun bana neler getireceğini düşünmeye başlamıştım. Hem bu macera için heyecanlıydım hem de alıştığım düzeni bir kez daha bırakmanın verdiği belirsizlikle endişeliydim. Üçüncü kez kök saldığım bir yeri terk ediyordum. Sevdiğim insanları, tanıdığım sokakları, anılarımı sığdırdığım evi geride bırakacaktım. Arabamıza sığdırabileceğimiz kadar eşyayı alacaktık; kıyafetler, kitaplar, birkaç mutfak eşyası, kişisel belgeler ve anlam yüklü küçük objeler dışında pek bir şey götüremeyecektik. Her bir eşyanın işlevi kadar duygusal yükünü de taşıdığımı, onlardan ayrılma vakti geldiğinde fark ettim. Ne kadar sıradan görünseler de her biri bana bir hatıra veya huzur vermişti. Onlarsız ne yapardım?
Ama vedalaşmanın zor tarafı kadar hafifletici bir yönü de vardı. Eşyalar azaldıkça yüküm de hafifledi. Arabanın içine sığdırdığımız o küçük dünya, bana özgürlük hissi vermeye başladı. Çocukluğumda olduğu gibi hafiftim; yeni maceralara atılmaya hazır, anılarla dolu ama fazlalıklardan arınmış. İnsanlarla vedalaşmak ise daha zordu. Elveda demek istemedim; sanki vedalaşırsam onlardan vazgeçmiş gibi hissedecektim. Ama içimde onların sevgisini, hatıralarını taşıyordum ve bu düşünce bana güç verdi.
Vedalaşmaların ardından nihayet yola çıktık. Bilinmezlik, bana aynı anda merak, heyecan, endişe ve korkuyu yaşatıyordu. Yeni şehirler, yeni mekanlar ve yeni insanlarla dolu bir yolculuk… Rutinlerimi her ne kadar sevsem de, bu yolculuk bana rutinlerden çıkmanın tazeleyici gücünü tekrar hatırlattı. Sanki bu yolculuk sadece dışarıda değil, içimde de yeni keşiflerin kapısını aralıyordu. Yol boyunca, hiç kullanmadığım kas gruplarını çalıştırdığım bir yürüyüş gibi, zihinsel ve duygusal anlamda da keşfedilmeyi bekleyen yeni alanlar buldum.
Her şeyin sadeleştiği, yalnızca en gerekli şeylerin önem kazandığı bu yaşam tarzı bana, azlığın aslında ne büyük bir zenginlik olduğunu öğretti. Basit ihtiyaçlarımızı karşıladıktan sonra kalan zaman, tefekküre, paylaşmaya ve deneyime ayrılıyordu. Az eşyayla ama derinlemesine yaşayarak, yaşamın başka bir boyutunu keşfediyorduk. Rutinin getirdiği körlük ve sağırlık, yeni deneyimlerle yerini canlı bir farkındalığa bıraktı. Yolda olmak, hem fiziksel hem de ruhsal anlamda yenilenmenin kapısını araladı.
Yolculuğun yarısına geldiğimizde, geride kalanların hatıralarıyla dolu ama önümüzdeki bilinmezliğe merakla bakan bir ruh hali içindeydim. Bilinmezlikten korkmak yerine, ona kucak açmayı öğreniyorum. Köklerimden koptuğumu düşündüğüm anlarda, aslında köklerimin sevgide, hatıralarda ve içimde olduğunu hatırlıyorum.
Yol, bana yaşamın kendisinin de bir yolculuk olduğunu fısıldıyor. Varılacak yer kadar yolun kendisi de önemli. Yolda olmak, bana geçmişin yüklerinden arınmayı, geleceğin belirsizliklerini kabullenmeyi ve anın tadını çıkarmayı öğretti.
Son olarak Rabbimden bu yolculuğun hayırla sonuçlanmasını, bize güzellikler katmasını diliyorum. İnşallah bu yolculuk, ibret almaya, güzel anılar biriktirmeye, büyümeye, özgürleşmeye ve kalbimizi genişletmeye vesile olur. Her adımda iyilik ve güzellik adına toz ve tohum salmaya devam etmek umuduyla, Rabbime şükrediyorum. Bu yolculuk bize sadece mesafeler kat ettirmedi; aynı zamanda ruhumuzu, kalbimizi ve zihnimizi yeniledi.
